Neki koraci budućnosti - što god bilo poslije "Opere"

"Doći će vrijeme kada ćete i na parobrodu koji plovi preko okeana svakodnevno moći da čitate novine s važnim vijestima iz svijeta, i kada ćete, koliko god daleko bili, pomoću džepnog instrumenta sa žicom zabodenom u zemlju, moći da razgovarate s prijateljima koji će kod kuće imati slično podešen instrument." (Nikola Tesla gospođi Džonson 1894.)

- U čast velikom filozofu, prirodnjaku, pronalazaču i naučniku, Nikoli Tesli.

Ovih dana (nakon 20. septembra 2011.) skoro svi smo svjedoci da je CERN objavio kako je registrovao neutrino čestice brže od svjetlosti. To je izazvalo čuđenje. Ali, ništa novo! Javnost je još 2000. godine obavještena da su akceleratori u Firenci i Prinstonu ostvarili brzinu veću od svjetlosti. I to nije sve! Još mnogo prije toga, Nikola Tesla je 1900. godine, nakon rada u Kolorado Springsu (u periodu 1899-1900), upoznao javnost da su talasi koje je on slao iz svog odašiljača obišli našu planetu brzinom od 470 000 km/sec. Opšte je poznato da je Teslina sijalica za molekulsko bombardovanje bila predak ciklotrona za razbijanje atoma. Za otkriće brzine veće od svjetlosne, naučna javnost je to zanemarila baš kao što je i još jednu Teslinu izjavu i obrazloženje 1896. godine za postojanje kosmičkih zraka. U nekim knjigama, npr. Vojnoj enciklopediji (Izdanje redakcije vojne enciklopedije, tom 4, Beograd, 1961, str. 769.) piše da su otkriveni tek 1912. godine. Nakon Tesle nekih trideset godina dr. Robert A. Miliken ponovo je otkrio ove zrake. Vjerovao je da su ovi zraci po svojoj prirodi vibracije slični svjetlosti. Dr. Artur H. Krempton je nakon Milikena dokazao postojanje kosmičkih zrakova. One se satoje od materijalnih čestica velike brzine, baš onako kako ih je Tesla opisao. Svi opisuju ove zrake kao sredstvo za razbijanje atoma materije, stvarajući tako masu razorenih djelića, kako je i Tesla tvrdio. Da ćemo pomoću džepnog instrumenta sa žicom zabodenom u zemlju moći razgovarati sa prijateljima i preko okeana, Tesla je spominjao svojoj prijateljici Ketrin Džonson još 1894. godine. To je tvrdio na osnovu predavanja iz 1893. godine u kojem je objašnjavao strukturu etra i pitanje njegove pokretnosi ili nepokretnosti.

Ovo sadašnje „otkriće“ CERN-a u okviru eksperimenta „Opera“, ne da bi moglo, da će, nego je i prije toga poljuljalo fundamentalni princip fizike, kako u Prinstonu i Firenci 2000, tako i prvi put od strane Nikole Tesle. Taj već više od sto godina poljuljani fundamentalni princip fizike zove se: Ajnštajnova teorija relativiteta-i specijalna i opšta. Ako se u svemu do sada pokazala ispravnost rada i dosezanje uma i djela Nikole Tesle, nema sumnje da će kad tad obje Ajnštajnove teorije relativiteta doživjeti istu sudbinu kao što je i jednosmjerna struja. Toliko je očigledno, bez obzira što se iz brojnih državnih budžeta nevjerovatno velika količina novca troši besmisleno svugdje po svijetu na ovakve cernovske eksperimente. Pritom, sve se svodi na teoriju relativiteta, koja u korijenu ima grešku koja vuče sve ostale u onim najvećim pitanjima univerzuma. Tako je 2005. godine na stogodišnjicu teorije relativiteta iz savezne vlade Bundestaga potrošeno u eurima iznos od 10 miliona dolara za marketinški kult teorije, kako kaže istraživački projekat „G.O.Müller”-a (http://wissenschaftliche-physik.com/2011/09/bundesministerium-loscht-kritik-auf-der-%E2%80%9Ceinsteinjahr%E2%80%9D-webseite/).

Nešto prije CERN-a predstavnici Evropske organizacije za nuklearna istraživanja dali su izjavu za Rojters da su mjerenja zadnje 3 godine pokazala brzinu neutrina „za sada najvećom okrivenom brzinom u kosmosu od 299 799 km/sec“, pa su istu zabilježili u snopu neutrina ispaljenim iz sjedišta CERN-a u Ženevi ka jednoj labaratoriji udaljenoj 730 km u Italiji. Tako je CERN rekao da je trogodišnjim mjerenjem primjećeno da se neutrini za 60 nanosekundi kreću brže od svjetlosti. Sad navodno treba ponoviti eksperiment da bi se kao definitivno potvrdilo. A u stvari, sve se zna već čitav vijek, nego očito treba opravdati milione i milione uloženog novca svih godina i decenija u teoriju koja ima previše grešaka, dok se drugi teoretski i praktični dokazi zanemaruju svo vrijeme. Šta će biti s ponavljanjem „Opere“, možemo pretpostaviti-kao i prije toga, znači: obaranje Ajnštajnove „specijalne teorije relativiteta“ (1905), po kojoj svjetlost ima najveću brzinu u univerzumu, i po kojoj se svi fizički zakoni izražavaju u istom obliku u svim sistemima koji se kreću ravnomjerno pravolinijski. Ostaje samo pitanje hrabrosti priznavanja. Ne bi čudilo da vidimo i odgovor: „Bila je greška-ništa nije brže od svjetlosti!“. A možda se nakon akceleratora Prinstona i Firence od prije 11 godina sada i putem CERN-a priprema javnost za konačno priznanje grešne teorije. Dakle, krenuvši od Teslinog rada, imamo pravac koji jasno govori da fundamentalni principi fizike zasnovani na Ajnštajnovim teorijama nemaju perspektivu, nemaju budućnost. Iz svega je jasno da je problem psihološke prirode. Zato izdvajamo prvi dio istoimenog pisanog rada (avgusta 2011.) uz dopunu, u kojem smo prikazali evolucionistički i relativistički pogledi NASA-e i njihove buduće tehničke novine s jedne strane, i kritički pogled na njihove pretjerane tvrdnje s druge strane.

Prije četiri stotine godina, Galileo Galilej (1564-1642) je prvi sistematski usmjeravao teleskop prema noćnom nebu. Poznat je kao pionir u tome, i otkrio je svojim teleskopom veliki broj do tada nevidljivih zvijezda. Htio ih je sve upisati u kartu ili mapu samo jednog sazvježđa i to Oriona. Međutim, Galilej je odlučio odustati iz razloga što je primjećivao sve veći broj zvijezda. Bio je poznat i po tome što je posmatrao Mjesečeve planine, i što je ucrtao putanje četiri sjajna satelita nalik planetama, koje su bile u nekom minijaturnom solarnom sistemu i brzo su kružili oko planete Jupiter. Sve su to kritičari aristarho-kopernikanske teorije odbacivali kao fizički nemoguće.

Od vremena Novog vijeka (od druge polovine XV vijeka do 1918.) sve je više bilo jasnije da planeta Zemlja predstavlja samo mali dio velikog svemira. Tada još nisu postojala velika fokusna sočiva, pa su bili potrebniji duži teleskopi veće rezolucije kako bi se ublažavao ahromatizam, koji je bio uzrok staklenim sočivima u to vrijeme. Zato je Galilej počeo osmišljavati veće i bolje teleskope, i u tome imao brojne nastavljače, koji su postepeno povećavali dužinu refraktnih teleskopa (sa staklenim sočivima) do krajnjih granica.

Jan Hevel je u Gdanjsku (Dancig) konstruisao teleskop čija je dužina bila 46 m. Teleskop je bio okačen o nosaču konopcima, pa zbog vjetra nije bio stabilan. Još veći potez su napravili holandska braća Hajgens, praveći teleskop bez durbina, a samo sočivo smješteno je bilo na visokoj platformi u polju. Odatle je posmatrač na udaljenosti od 60 m postavljao okular tačno u liniju sa sočivom objektiva, te tako posmatrao kroz njega.

Veliki Isak Njutn, izumio je refleksioni teleskop koji je omogućio da se vidi još više. Ogledalima je bilo dovoljno samo jedno sočivo, kao primarno, da bi se svjetlost zvijezda reflektovala u jednu fokalnu tačku. Poznat i po istraživanju svjetlosti, Njutnu nije trebalo mnogo da bi to shvatio.

1781. godine Vilijam Heršel je otkrio planetu Uran, i to refleksionim teleskopom koji je svojeručno izradio. Heršel je sam izrađivao metalna ogledala u svom vrtu i podrumu. Postoji anegdota da je baveći se time jednom morao bježati pred nabujalim otopljenim metalom kao rijeka, koji je izlazio iz napuklog kalupa.

 
Nakon Heršela, Vilijam Parsons je na svom imanju u Irskoj imao masivan refleksioni teleskop primarnog ogledala prečnika 1,8 m, uz pomoć kojeg su prvi put uočene spiralne galaksije. I tako su se teleskopi razvijali sve do današnjih dana, i bivali sve jači u svojoj moći da čovjeku daju sliku sve većih daljina svemira.

Savremeni teleskopi imaju ogledala prečnika i do 10 m (33 stope), i još četiri puta veću moć sakupljanja svjetlosti od Hejl teleskopa kojem je širina 5 m, a nalazi se u opservatoriji Palomar u južnoj Kaliforniji. Što se tiče ovakvih modernih teleskopa, oni imaju visoku automatizaciju, pa pri zalasku sunca sami mogu da obrišu svoja optička ogledala, kao i da otvore i zatvore kupolu, da odrede redosljed zadataka, sprovode cjelonoćno posmatranje, da se ugase u toku nevremena i sl., bez ikakvog čovjekovog uplitanja. Naravno, čovjek tu ipak mora sudjelovati i to provjeravanjem da li sve radi naštimovano i kako treba. Zanimljiv je podatak da samo jedno propuštanje rada u toku jedne noći ovako velikih teleskopa, predstavlja gubitak od 100 000 dolara, i to samo u ime operativnih troškova.

Najveći teleskopi su danas Džemini Nort, Subaru i Kek. Nalaze se jedan do drugog na visokom vrhu ugašenog vulkana Mauna Kea na Havajima, na visini od 4205 m. Zbog te visine oni se nalaze iznad 40 procenata Zemljine atmosfere. To znači da je najviše sačinjava vodena para koja se magli i blokira infracrvene talase. Astronomi baš to i proučavaju.
Međutim, inžinjeri i astronomi tu imaju problema. Zbog čega? Zbog toga što im je na toj visini otežano disanje pa samim tim i razmišljanje. Pošto um nije miran u takvom stanju, oni moraju da nose cjevčice plastične na nozdrvama koje im daju kiseonik. Takođe se na toj visini obavezno nose sunčane naočare, jer u suprotno mogli bi završiti gubitkom vida svoju istraživačku karijeru. Tu se ne smije igrati nikakvom adaptacijom tijela na određene uslove.

Svaki od ova tri teleskopa radi svoj posao, ali sva tri mogu raditi kao cjelina u određenim situacijama posmatranja neba. Džemini teleskop ima prečnik 8,1 m, i nalazi se pod srebrnu kupolastu konstrukciju. Kupolasta konstrukcija okružena je čitavom serijom poklopaca, koja čine da opsrevatorija izgleda nezgrapno i zaštićena pod njima, kada je zatvorena tokom dana. Za vrijeme noći sve se otvara, i počinje posmatranje. Interesantno je što sve još ima samo ovaj teleskop. Tu su četiri glavna digitalna detektora. U pitanju su kamere i spektrometri kako bi pokazali kompletan posmatrani objekat i sve njegove boje, što omogućuje donekle znanje o hemijskom sastavu zvijezda i galaksija. Spektrometri i kamere samo ovog teleskopa su težine automobila, a njihova pojedinačna vrijednost je oko 5 miliona dolara. Naravno, tu je još brojna kompjuterizacija koja upravlja teleskopom.

Drugi teleskop, Subaru, ima instrumente smještene po nišama. Žuti vagon služi da pri neophodnoj upotrebi nekog određenog instrumenta, otiđe do odgovarajuće niše. Zatim uzima željeni instrument, detektor, prenosi ga tačno do podnožja teleskopa i postavlja na određeno mjesto. Onda se instrument priključuje na kablove za prenos podataka, i obavezno priključivanje na sistem za hlađenja detektora. Kada je pušten u rad ovaj gigantski teleskop 1999. godine, na njega je bio prikačen i okular. Subaru teleskop upravo omogućava da se vidi sve kao na fotografijama svemirskog teleskopa Habl. To znači da i on takođe omogućava vidljivost boja i gustina unutar maglina.

Teleskop Kek, sastoji se već od dva identična teleskopa, koja posjeduju ogledala prečnika 10 m. Ogledala su sačinjena od 36 segmenata, i svaki segment je težine blizu 400 kg sa sve potpornom konstrukcijom. Ovo košta skoro milion dolara (što je jednako samo jednom magnetu CERN-ovog LHC akceleratora). Preciznost mu je jednaka univerzitetskom teleskopu. Jedan od odabranih korisnika teleskopa Keka je Džef Marsi, savremeni Princ Henri Navigator, koji je sa svojim timom otkrio više od 150 planeta koje se ne kreću u orbiti oko Sunca, nego oko orbire drugih zvijezda. Zato mu je bilo omogućeno više rada na Keku od ostalih astronoma. Međutim, teleskop Kek nije posjetio već godinama, što je malo čudno, ali njegov tim radi pomoću opreme Univerziteta Berkli.

Prednost savremenih gigantskih teleskopa sastoji se u velikoj moći sakupljanja svjetlosti i u njihovim adaptivnim optičkim (AO) sistemima, koji neutrališu nedostatke na slici nastale zbog atmosferskih neprilika, odgovornim za to što zvijezde „trepere“. Upravo teleskopi uvećavaju svaki njihov treptaj. Adaptivni optički sistem (AO sistem) teleskopa usmjerava laserski snop na tanki sloj atoma natrijuma, 90 km visoko u atmosferi. Na taj način sistem određuje tip atmosferskih kretanja, a onda optiku teleskopa prilagođava više od hiljadu puta u sekundi da bi neutralisao njihov negativni uticaj. Naravno, u slučaju pojave aviona astronomi gase laser teleskopa. Zahvaljujući laseru, omogućava se nakon razbijanja atoma natrijuma od kometa i sličnog na 90 km visoko u atmosferi, bolja slika zvijezde, dok je bez lasera zvijezda vidljiva zamućeno.
 

Zato u budućnosti razvoja tehnologije, četiri puta veće ogledalo od onog kojim raspolažu današnji najmoćniji teleskopi koje smo nabrojali, moglo bi napraviti korak dalje u posmatranju svemira. Veoma Veliki evropski teleskop od 42 m mogao bi da bude stotinu puta osjetljiviji od današnjih. To bi omogućilo da sa AO sistemom jasnoća slike postigne još veće korake prodora vidljivosti u dubine galaksija. U planu je takva proizvodnja kako bi se nastavilo ispitivanje porijekla zvijezda i galaksija za koje NASA smatra da su “prve nakon Velikog praska“, zatim kako bi se tragalo za planetama sličnim Zemlji i kako bi istraživali “tamnu materiju i energiju“ koje dominiraju svemirom.

Budući teleskopi bili bi smješteni na ljedećim lokacijama i bili bi sljedećih dimenzija:
-veliki sinoptički teleskop, Ćero Pašon, Čile, prečnika primarnog ogledala od 8,4 m, procjena završetka izgradnje 2016. godine;
-veliki Magelanov teleskop, Las Kampanas, Čile, sedam ogledala istog prečnika kao i prethodni od 8,4 m, procjena završetka izgradnje 2018. godine;
-tridesetometarski teleskop, Čile ili Havaji, prečnik primarnog ogledala 30 m, procjena završetka izgradnje 2018. godine i
-ekstremno veliki evropski teleskop, Argentina, Čile ili Kanarska ostrva, prečnik primarnog ogledala 42 m, procjena završetka izgradnje 2018. godine.
 

Još interesantniji su planovi mogućeg smještanja opservatorije u kratere na mračnoj strani Mjeseca, što bi omogućilo proučavanje svemira iz savršeno mračnog, tihog i još hladnog okruženja. Treba napomenuti da su ekstremno veliki teleskopi, naročito Tridesetometarski i Veliki evropski teleskop planiran za 2018. godinu, samo redizajnirana i umanjena verzija Prekomjerno velikog teleskopa od 100 m, koji nikada nije realizovan zbog razloga prostora, ali i što su troškovi njegove izgradnje bili krajnje prekomjerni. Danas, 2011. godine, ekonomska kriza je u svijetu, pa ostaje da se vidi hoće li se i ovi planovi teleskopa za 2016. i 2018. godinu ostvariti baš tada, ili će se odložiti za koju godinu. S druge strane, oglasila se Rusija, koja će navodno poslati ekipu za izgradnju baza na Mjesec 2025. godine. Po svemu sudeći moguće su nove „trke“ Zapada i Istoka oko Mjeseca, kao za vrijeme Hladnog rata, gdje su „trke“ bile i oko nuklearnog naoružanja ko će veću atomsku bombu napraviti - jednom su čak Rusi uvjerili svijet, naročito Amerikance, da su napravili rekordnu termonuklearku (sistem fusije) od 100 MT (megatona, 1 MT = milion tona).

Još jedna od inovacija je i već postojeći Veliki sinoptički teleskop za pregled neba (LSST), čije je primarno ogledalo prečnika 8,4 m avgusta 2008. godine modelovano u rotacionoj ćeliji ispod tribina fudbalskog stadiona ekipe „Divljih mačaka“ Univeziteta Arizona u Tukosnu. Tom rotacionom tehnikom dobija se ploča ogledala koja je konkavna, i na taj način se uklanja potrebna količina stakla kako bi ogledalo dobilo svoj odgovarajući oblik. Standardni konvencionalni teleskopi imaju mala vidna polja koja obično ne pokrivaju više od pola stepena, a to je previše usko vidno polje, dok će LSST imati vidno polje koje će pokrivati deset kvadratnih stepeni, što iznosi područje od 50 prečnika punog Mjeseca. Ako bi se LSST smjestio u čileanskim Andima, mogao bi da pravi slike udaljenih galaksija pri ekspoziciji od samo 15 sekundi. Naučna propaganda kaže da bi to bilo „hvatanje“ kratkotrajnih događaja na razdaljini od preko 10 milijardi sv (svjetlosnih godina), što bi „predstavljalo 70 procenata područja vidljivog svemira“. Sve radi informacija o “tamnoj energiji i tamnoj materiji“, kao i o “starosti kosmosa“, i “temperaturi“ prije i poslije tzv. Velikog praska i sl. Navodno bi LSST mnoge od tih zagonetki „riješio“, snimajući time veliki broj uzastopnih fotografija cijelog neba. Pri analiziranju nekih modernih astronomskih knjiga NASA-e, uz malo razmišljanja i kritike od 1908, uviđamo da neke stvari nisu kako treba i da zvuče previše pretjerano, naročito na primjeru “starosti kosmosa“. Takve tvrdnje zaista zaslužuju poređenje sa domaćicama.

Međutim, činjenica je da će budući teleskopi tokom jedne noći postizati ono što današnji teleskopi postignu za godinu dana. Ove današnje neće izbaciti iz upotrebe, već će ih poslati u orbitu radi sakupljanja opštih informacija. Prije dvije godine, marta 2009, NASA je lansirala satelit Kepler da metodično prikuplja fotografije sazvježđa Labud i da traga za kratkotrajnim zatamnjenjima svjetlosti zvijezda pri prolazu nekih planeta ispred njih. Ako bi se jednog dana smjestili sateliti na tamnoj strani Mjeseca, onda bi se povezala čitava mreža teleskopa sa njima, i razmjenjivali bi se podaci kombinovanjem i komuniciranjem velikih teleskopa sa malim. Poznato je da će i Hablov teleskop koji je van Zemlje, biti zamjenjen definitivno 2014. godine sa takođe svemirskim teleskopom ali infracrvenih zraka-JWST (po Džejmsu Vebu, kao Habl po Edvinu Hablu).

Pored NASA-e postojale su još u drugoj polovini XX vijeka brojne francuske opservatorije, i bile su najbolje u Evropi po tehničkoj opremi i posmatranju svemira. Neke su smjestili u Afriku. Zbog toga su se Velika Britanija, Italija, Japan i Njemačka odlučile da naprave vasionske ustanove. Onda se deset zapadnoevropskih zemalja udružilo u Evropsku organizaciju za vasionska istraživanja sa sjedištem u Parizu. Prva lansiranja su bili odredili za jesen 1967. godine sa poligona u SAD. Tadašnji SSSR je postigao takođe, ogromne uspjehe u razvoju kosmonautike i vasionskih istraživanja, zahvaljujući prethodnim radovima njihovog velikog naučnika Ciolkovskog iz 90-ih godina XIX i početka XX vijeka, i drugih.
Decenijama nakon toga, u skorije vrijeme, krajem 2009. godine, bilo je otkriveno preko 400 egzoplaneta. To su planete koje ne kruže oko Sunca, već oko drugih zvijezda. Prethodnik satelitu Kepler, francuski COROT, otkrio je do kraja svoje trogodišnje službe sedam tranzitnih egzoplaneta. Od tih sedam jedna je 70 % veća od Zemlje. Njegov nasljednik, pominjani američki satelit Kepler (lansiran marta 2009. g.) svojom velikom digitalnom kamerom sa 95-metarskim blendom i detektorom od 95 megapiksela, svakih 30 minuta snima širokougaone fotografije. On hvata svjetlost više od 100 000 zvijezda u jednoj zoni svemira, između zvijezda Deneb (sazvježđe Cygnus) i Vege (sazvježđe Lira). Keplerova zona posmatranja je čak i Orionova grana, koja je udaljena do 6000 svjetlosnih godina i smatra se da najviše obećava zvijezda nalik Suncu-udaljenosti od 600 do 1800 sv.
 

Na Zemlji, kompjuteri cijelo vrijeme prate jačinu svjetlosti svih tih zvijezda. Kada se opazi slabljenje svjetlosti to može značiti da je u pitanju možda prolazak neke planete, i kompjuteri automatski upozore. Slabljenje svjetlosti može biti izazvano i drugim fenomenima poput pulsiranja varijabilne zvijezde, kretanje velike sunčeve mrlje površinom zvijezde i sl.
 

U budućnosti se očekuje da će kombinovanjem Keplerovih rezultata sa doplerskim posmatranjima odrediti prečnike i mase tranzitnih planeta. U pogodnoj zoni mogao bi se možda pronaći život, ako bi se uočilo da je egzoplaneta ni tako blizu da bi voda sa planete isparila, ni toliko daleko da se pretvori u led. Uspjeti naći takvu stjenovitu planetu nalik veličini Zemlje, biolozi i astrobiolozi vjeruju da bi to bila obećavajuća budućnost života na toj planeti. Najpogodnije traganje bi moglo biti put patuljastih zvijezda, koje su manje od Sunca, i ima ih mnogo. Tzv. M patuljcima pripada sedam od deset zvijezda najbližih Zemlji, i imaju dug i stabilan život. Obezbjeđuju čak i postojanu količinu svjetlosti za bilo koju životom naseljenu planetu, i mogla bi da se nađe unutar zona pogodnih za život. Navodno je njeno postojanje lakše odrediti dopler metodom. Međutim, Doplerov efekat ima kritiku.

Austrijski fizičar Kristijan Dopler je krajem XIX vijeka istraživanjem promjene frekvencije, energije koju jedan slušalac dobija ili prima od pokretnog zvučnog izvora, došao do objašnjenja danas poznatog kao Doplerov efekat. To je promjena frekvencije talasa kada se izvor kreće prema posmatraču, ili kada se udaljava od njega, pa se otuda u približavanju frekvencija povećava a pri udaljavanju se smanjuje. Tako se bilježi tzv. “crveni pomak“, što danas u nauci važi kao “dokaz“ da se galaksije ubrzano udaljavaju od nas zbog širenja kosmosa.

Ovdje se još jedno pitanje nadovezuje: šta je to svjetlost ili šta je to svjetlosni talas? Upravo neka svojstva svjetlosti ukazuju na njenu čestičnu prirodu, a neka druga svojstva ukazuju na talasnu prirodu, pa bi se moglo reći shodno vladajućoj nauci da je svjetlost talas - neka vrsta impulsa koji se prenosi kroz prostor bez ikakvog medija tj. etra. Tu je greška! I kako kritika potpuno pravilno kaže, proizlazi sljedeće pitanje: da li je uopšte moguć plavi ili crveni pomak ako svjetlost na svom putu ne gubi energiju u svom mediju rasprostiranja, bez obzira da li se izvor ili posmatrač kreću? Zato bi crveni pomak bio jedino moguć ako je prostor ispunjen nekom vrstom medija u kojem se svjetlosni valovi rasprostiru, gubeći na većoj daljini više energije. Dakle, tzv. crveni pomak dalekih galaksija ili kvazara toliko je velik, da se ne može objasniti samo na osnovu dopler efekta, naročito sa relativističkim idejama XX vijeka o nastanku novog prostora (zakrivljenog) i dilatacijom vremena u izvoru svjetlosti. U obzir se mora uzeti postojanje medija u kojem se svjetlost rasprostire i postepeno gubi energiju. Crveni pomak bi se pokazao i kod galaksija koje relativno miruju u odnosu na nas kao posmatrače-dakle, bio bi manji u odnosu na udaljavanje galaksija od nas. Zato je jasno da veći crveni pomak udaljenih galaksija uopšte čvrsto ne dokazuje da se one ubrzano udaljavaju od nas. Današnja nauka se naravno drži toga, jer upravo teorija relativiteta XX vijeka kaže da crveni pomak može nastati “samo“ pri udaljavanju svjetlosnog izvora od posmatrača. Zato postoje brojni relativistički postulati i aksiomi koji nisu dokazani, ali se drže kao tačni. To se vidi po tome što prema današnjoj nauci, crveni pomak “nastaje“ malo zbog udaljavanja a malo zbog toga što se između tih nebeskih tijela u kontinuitetu uvijek stvara novi prostor i dilatacija vremena, pa se svjetlosni talasi zbog toga nešto izdužuju i bivaju pomjereni prema crvenom spektru dopler efekta. Taj novonastali prostor nije ni opažen ni dokazan, jer ne postoji. Kada bi današnja nauka smatrala da je uzrok crvenom pomaku samo novonastali prostor, onda bi mogla odbaciti teoriju Velikog praska. Naravno, to ne mogu uraditi iz interesa, jer bi radili protiv sebe. Pošto se i ta teorija zasniva na teoriji relativiteta XX vijeka, nađen je savršen uzrok crvenog pomaka - malo u udaljavanju tih tijela (zbog širenja kosmosa od Velikog praska), malo u nastajanju novog prostora i dilataciji vremena.

Dakle, vidimo da nije sve tako sasvim u redu u nauci, kako se prikazuje da jeste. No, da se vratimo sadašnjoj nauci i njenim otkrićem planeta van Sunčevog sistema. Od svih planeta koje su pronađene najviše obećava „Superzemlja“, Glize 581 d, koja ima masu sedam puta veću od Zemljine. Ona orbitira u zoni pogodnoj za život. Njena zona pripada crvenoj patuljastoj zvijezdi mase tri puta manje od mase Sunca. Budući teleskopi će takođe ispitivati spektar svjetlosti svake zvijezde i planete, i vršiti teoretska ispitivanja da li u njoj možda postoje tragovi koji ukazuju na prisustvo supstanci za život, poput atmosferskog metana, ozona, kiseonika, ili „crvenog ruba“. Ovaj crveni rub je efekat koji nastaje kada fotosintetičke biljke sa hlorofilom, reflektuju crvenu svjetlost. Međutim, uvjek treba imati na umu, da je model Zemlje možda najlošiji model za poređenje kada se traga za životom na drugim planetama, smatraju pametno neki astrobiolozi sa Kolumbijskog univerziteta.
 

Da se opet osvrnemo malo na još neke savremene probleme nauke. Autori knjige “Nastanci-četrnaest milijardi godina kosmičke evolucije” (Laguna, Beograd, 2005, 29-72.), Nil de Gras Tajson i Donald Goldsmit, kažu da “trenutna temperatura” kosmosa u širenju iznosi 2,73 kelvina, ustanovljena mjerenjem mikrotalasnih fotona koji ispunjavaju svekoliki prostor, i to “prazan”. Do toga se saznalo metodom cijanogena, koji je jedinjenje uglenika i azota. Kažu još da: “vratimo časovnike unazad na 13,7 milijardi godina i obrećemo se u praiskonskoj supi, razdoblju kada je temperatura kosmosa bila dovoljno visoka da bude astrofizički zanimljiva, jer je svijet bio ispunjen gama zračenjem”. U redu, ali da li bismo mogli prihvatiti ovo zdravo za gotovo?! Kosmos nije na čovjekovom dlanu! Iz čitanja knjige mogla bi se postaviti sljedeća pitanja: da li se baš samo metodom cijanogena može generalizovanjem utvrditi temperatura čitavog kosmosa?! Ne izgleda ni logično, ni realno. Da li baš postoje “paralelni univerzumi”?! Da li je baš moguće, logično i realno, da je kosmos star 14 milijardi godina, kada imamo u vidu da nešto do nas dolazi konstantno iz beskonačnosti - iz najudaljenijih krajeva svemira? Da li je kosmologija danas baš toliko i realno precizna nauka?! Da li je baš dokazan famozni zakrivljeni prostor-“nulte vrijednosti, nagore i nadolje”?! Da li je baš samo svjetlost najbrža sila u prirodi?! Da li je dokazana dilatacija vremena i kontrakcija tijela pri brzini od 300 000 km/s?! Kako to, ako se već sve tako precizno zna, da nakon 30 godina još nema odgovora i objašnjenja pobornika Milgromovog MOND sistema (modifikovana Njutnova dinamika) u tome zašto se neke periferne zvijezde kreću drugačijom putanjom od ostatka galaksije?! Nikome nije došao na pamet odnos energetskog polja i strukture etra. Zato bi logično bilo da one zvijezde na periferiji galaksije trpe spoljne energetske uticaje u medijumu, naspram onih bliže centru, što izaziva suprotno kretanje. Uostalom, to je i razlog zašto krakovi galaksije nisu ravni-što su spiralni. Da li baš samo jedan Veliki prasak objašnjava čitavi nastanak svega, i da li on uopšte ima utemeljenja kad imamo brojne primjere galaksija koje se približavaju?! Da li je baš realno tvrditi: da je “u vrijeme slavlja svog 380 000 rođendana temperatura mladog kosmosa pala ispod 3000 stepeni “?! Da li se baš može sa sigurnošću govoriti o “tamnoj materiji, tamnoj energiji i tamnoj gravitaciji”, a pritom reći da se za tamnu materiju: “ništa ne zna o tome šta je ona - zbog neupućenosti imamo poteškoća za njeno otkrivanje, ali se ne može poreći naspram etra, jer je ona svojevrstan omotač oko čitave galaksije…”?! I ove tvrdnje su krajnje čudne! Dakle, zapazimo ovo: “tamna materija” im je sveprožimajuća, ne znaju o njoj ništa i imaju poteškoća za njeno otkrivanje, ali je, kako kažu: “ne mogu poreći naspram etra”. Krajnje neozbiljno!

Dakle, stavljamo hiljadu “da li ?”, jer se o tolikim daljinama izvode, čini se, jednostrani pogledi i zaključci koji izgledaju previše sveznalački dok se etar od današnje nauke i dalje sasvim odbacuje. Pri tome, ne treba zaboraviti da su postulati bazirani na pogrešnoj teoriji. Čovjek dok to prati pomisli da se bližimo kraju saznavanja o kosmosu. Ne letimo još ni iz galaksije u galaksiju, već samo pravimo grandiozne teleskope i letjelice, dok se pritom griješi donošenjem još uvijek ranih generalizacija o sve novijim daljinama kosmosa i to na pogrešnoj teoriji koja, činjenica je, nema praksu kao Teslina nauka. Pa imali kud gore za nauku?! Crne rupe niko praktično nije istražio da bi mogao tvrditi da su one “kanali” ili “tuneli” za drugo vrijeme. Evo nečeg vrlo interesantnog:

„Mi intelektualci smo strašne stvari radili, mi predstavljamo jednu veliku opasnost. Mi i ne znamo koliko malo znamo. Mi ne da nismo skromni nego smo i koruptivni... Ja ne mislim samo sa novcem, nego smo potplatljivi kroz ugled, moć, uticaj itd. Na žalost to je tako. Morala bi se ovdje, takođe, neka nova moda stvoriti. Nadam se da će za intelektualce jednom postati moderno da bude skroman. To je već bilo i moglo je biti... Danas se prave iz naučnih teorija ideologije. Samo u fizici kao i u biologiji postoji nažalost mnogo ideologija... Svugdje, takođe, i u ovim naučnim područjima postoji jedan dogmatizmus, protiv kojeg se teško boriti... Intelektualci nisu uopšte kritični i ravnaju se po modi, što znači: ko se ne slaže sa modom taj ubrzo stoji van kruga onih, koji se uopšte uzimaju za ozbiljno... Ja sam pristalica nauke, pogotovo fizike i biologije, i ja držim većinu fizičara i biologa vrlo stručnim i savjesnim. Ali: oni stoje pod pritiskom koji uglavnom postoji od Drugog svjetskog rata, tj. od kada se toliko mnogo novca izdaje za nauku... Stari imperativ koji vrijedi za intelektualce je: budi jedan autoritet. Poznaj sve u svom području. Kad jednom budeš priznat kao autoritet, tada će tvoj autoritet štititi i tvoje kolege, a ti sa svoje strane moraš štititi autoritet tvojih kolega. Ja jedva treba i da spomenem da je ova stara profesionalna etika bila daleko od dostojanstva i srži istinske intelektualnosti. Ona vodi tome da se greške, jednog priznatog autoriteta, skrivaju i to uz veliku pomoć njegovih kolega.Mi moramo zato naš dosadašnji odnos prema greškama da promjenimo. Zato je vrijeme da započne naša praktična, etična reforma. Novi zakon je: da bi učili, da što više izbjegavamo greške-upravo od naših grešaka moramo učiti. Sakrivati greške je zato, najveći intelektualni grijeh”, rekao je između ostalog Karl R. Poper u intrevjuu za časopis “Die Welt” 29. januara 1990. godine. (Seadin Jelovac, Ajnštajnova teorija relativnosti 100 godina laži, Znanje-Portal za razvoj svijesti: val-znanje.com, knjige i tekstovi, Mostar, 2006, 111 i 112.)

Prema današnjoj nauci etar ne postoji, bez obzira što je on bio savršen teorijski pojam iz XIX vijeka kao sveprožimajući medijum između planeta i zvijezda. Za to pravdanje, danas se u nauci neki pozivaju na eksperiment Majklsona i Morlija.
Evo citiramo do čega je to dovelo: „…Posljedica njihovog otkrića (Majklsona i Morlija 1881.) nisu postale očigledne sve do početka narednog vijeka, čitavu deceniju poslije Teslinog predavanja, kada je Ajnštajn iskoristio Majklson-Morlijev eksperiment da, po prirodi stvari, ‘etar ne može da se detektuje’, i da je on, štaviše, nepotreban za objašnjenje toga kako svjetlost može da putuje kroz kosmos… Profesor Edvin Gora, sa koledža Providens, među čijim su mentorima bili Arnold Zomerfeld i Verner Hajzenberg, izjavio je da etar ne može da se detektuje tehnikama iz XIX vijeka i da je Ajnštajn zamijenio stari etar novim, neeuklidskim pojmom prostor- vrijeme. Taj novi, apstraktniji etar, imao je neobična svojstva poput toga da je dozvoljavao da se prostor zakrivljuje oko tijela sa gravitacijom. Tesla se u tom pogledu nimalo nije slagao sa Ajnštajnom i nikada nije odbacio sveprožimajući etar, te je govorio da prostor ne može da se krivi jer ‘nešto ne može da djeluje na ništa’. Svjetlost se, prema Teslinom mišljenju, krivila oko zvijezda i planeta jer ju je privlačilo energetsko polje. Gora se složio s tim da bi dvije iste zamisli o zakrivljenom prostoru i o energetskom polju zapravo bila dva djelotvorna načina da se opiše ista stvar”, tj. sveprožimajući etar. (Mark Sajfer, Čarobnjak, život i vreme Nikole Tesle-biografija jednog genija, Stylos, Beograd, 2006, 107, 108.)

Ajnštajn je, odbacivajući definitivno etar iz fizike 1920. godine, raskinuo pojmovnu vezu prostora i materije, uz tvrdnju da vrijeme ne postoji jer je ono samo ‘ono što vidimo na satu’. Kao nestanak života u tijelu, tako je ovim odvojena fizika od metafizike. Tesla je u predavanju 1893. godine objasnio odnos između električnih pojava i strukture etra, što je glavno za razumijevanje kako se energija može vrlo uspješno prenositi bežičnim putem. Otuda slobodna, beskonačna energija koju čovjek može koristiti. Na tom predavanju, dakle, razmatrao je i problem prenosa elektromagnetne energije kroz svemir, o pojavama visokih frekvencija i razmatranje da li je etar pokretan ili nepokretan. Kako je moguće da se na osnovu svega što danas radi po Teslinim principima nauka i dalje drži da etar ne postoji, a pogotovo da i dalje drži postulate dilatacije vremena i kontrakcije prostora? Odnos energetskog, električnog polja i strukture etra obara postulate „specijalne teorije relativiteta”, baš kao i objava javnosti 1900. godine da svjetlost nema najveću brzinu.
 

Ovih dana, izašla je još jedna novost o budućoj tehnici. U planu je do 2016. godine, od strane američkog Udruženja za nauku i pronalazaštvo, razvijanje projekata izgradnje najveće mreže satelita koji će moći da: „prikupljaju informacije sa planeta udaljenih i do pedeset svjetlosnih godina što će pomoći razumijevanju teorije relativiteta“. Već je nekoliko prototipova satelita širokog 16 metara postavljeno u južnoafričkoj pustinji. Preko njega će dobijati veoma kvalitetne snimke galaksija zbog velike površine prijemnika teleskopa. I sve će to “pomoći“ za razumijevanje teorije relativiteta, kako kažu, što je malo čudno. To ispada kao da već dugo rade na nečemu što ne razumiju! Doktor Ijan Grifin iz Udruženja kaže:
„Saznaćemo mnogo o istoriji svemira!“ Kako to? Pa zar se ono već nije utvrdila precizna datacija da je kosmos star 14 milijardi godina, nastajući sve iz Velikog praska, što će dovesti do sažimanja svemira i opet Praska itd?! Evo šta o tome filozofski i naučno stručno kaže dr.Velimir Abramović, citiramo u originalu: „...Kosmos je završeni eksperiment na koji razum postavlja pitanja, pametna, ali i glupa, i zato je primenjena nauka, rođena iz defektne, a nesavitljive teorije, ono čega se pravi filosof i naučnik prvo mora odreći da bi shvatio nešto od rada kosmičkog mehanizma... Ljudsko neznanje je neizmerno i odbacivanje Teslinih ideja o etru kao osnovnom medijumu koji strukturno ujedinjuje prostor i materiju dovelo je do zaustavljanja mišljenja u fizici, do kruženja u koncepcijama, do neprestanog vraćanja na stare, već ispitane i prevaziđene ideje. Reč je, pre svega, o Ajnštajnovoj neadekvatnoj matematici (množenje negativnom dužinom u specijalnoj teoriji relativnosti, iz čega proističu vremenska nesaglasnost opažaja u translatornim sistemima i skraćivanje dužine tela u pravcu rasprostiranja, zatim, množenje nulom u opštoj teoriji relativnosti iz čije korekcije je proizašla najveća besmislica moderne kosmologije: big-bang teorija, tj. naizmenično eksplodiranje i sažimanje kosmosa...” (Dr. V. Abramović, Nikola Tesla i etar-nova nauka i tehnologija, Bašta Balkana blog, 5. septembar 2011.)

Iz ovog proizlazi nešto što se tačno nadovezuje iz pomenutog Teslinog predavanja 1893. godine, a glasi: „…Ako sam zaista ubijeđen u neku fizičku istinu, onda je to ona da pokretački impuls mora dolaziti spolja. Na primjer, posmatrajte najniži organizam kojeg poznajemo – a možda ima i nižih – to jest skup od svega nekoliko ćelija. Ako je sposoban da se svojevoljno kreće, on mora da obavi beskrajan broj pokreta koji su svi određeni i precizni. Međutim, mehanizam koji se sastoji od određenog broja djelova, a neki od njih, ne mogu izvesti beskrajan broj određenih pokreta, onda impulsi, koji upravljaju njihovim pokretanjem, moraju dolaziti od okolne sredine. Tako atom, kao krajnji element kosmičke strukture, vječito je bacan uokolo, kao igračka spoljnih uticaja, baš kao čamac na uzburkanom moru. Ako prestane njegovo kretanje, on umire. Materija u mirovanju, ako tako nešto postoji, bila bi mrtva materija. Smrt materije! Nikada takva rečenica sa dubljim filozofskim značenjem nije bila izrečena…” („O svetlosti i drugim pojavama visoke frekvencije”, Nikola Tesla, Predavanja, tom prvi, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, Beograd, 2006, 171i 172/ Predavanje održano u Franklinovom institutu u Filadelfiji, 24. februara 1893, i u Nacionalnom udruženju za električno osvjetljenje u St. Luisu, 1. marta 1893. godine.)

Što se tiče pominjanih novih satelita koji bi trebali biti završeni do 2016. godine, mogli bi biti među najosjetljivijima i radar će detektovati dešavanja na 50 sv godina od Zemlje. Biće dopunjeni prijemnicima male i srednje frekvencije. Dopunjeni prijemnici bi omogućili da se odjednom vidi više djelova svemira. Udruženje kaže da će obim podataka koje će proizvoditi biti jednak petabajtu u sekundi, a podaci će prolaziti kroz optički kabal koji bi mogao da se obmota dva puta oko Zemlje. Na ovoj tehničkoj izgradnji najveće mreže satelita SKA radiće tačno 67 organizacija iz 20 zemalja. Međutim, prava lokacija se još uvijek ne zna, ali se znaju moguće lokacije i to: Južna Afrika, Australija i Novi Zeland. Svi se nadaju da će izgradnja početi 2016. godine.

Negdje skoro, na dan 6. avgusta 2011. godine, lansiran je novi satelit Juno, koji će se najbliže od svih prethodnih približiti Jupiteru do kojeg će putovati pet godina. Uskoro se završava i upotreba šatlova, i nastupiće novi projekti letjelica sa ljudskom posadom i bez nje:
 

Znači teško je, nakon svega reći kakva će biti budućnost pravog saznanja o dubinama kosmosa. Dva su puta: Ajnštajnova nauka kao do sada ili Teslina nauka. Pravi put u ovoj nauci uvjek je na strani praktične dokazanosti rada, a to je svakako u djelu velikog filozofa, prirodnjaka, pronalazača i naučnika, Nikole Tesle. Da li će se konačno priznati pravo stanje stvari, to ćemo još vidjeti. Sigurno je jedno, a to je da nikakav sistem niti motor ne radi na bilo kojoj od teorija relativiteta velikog Ajnštajna. Kako god, sve odavno radi po Teslinim postulatima, i nema sumnje da će tako biti i ubuduće, ma kakvih se postulata bude držala još uvjek današnja nauka. No, možda su ovo samo nove uvertire da se jednog dana konačno pred javnost prizna da je čitav jedan sistem izgrađen na naopakoj teoriji, kao nekada geocentrični pogled. Istorijska nauka zna brojne primjere društvenih sistema i fenomena kroz epohe (kao duh vremena) u kojima su brojni nacionalizmi imali poneki mit i dogme u ideologijama. Tako je po svemu evidentno da i u nauci imamo ideologije i mitove. Svaka više puta ponovljena laž uspjeva kao istina. Na žalost, to je univerzalan društveni princip haosa današnje civilizacije, upotrijebljen više puta u istoriji XX vijeka. Duh vremena prethodnog vijeka još uvjek se malo osjeća.

Kako god bilo, na osnovu ovih podataka i planova znamo samo da će se grandioznim teleskopima dobacivati pogledi još dalje, kao što smo i vidjeli po planovima do 2025. godine. Zamjeniće se i šatlovi boljim letjelicama. Jasno je da se može postaviti još dosta pitanja, mišljenja, ili jednostavno drugi prirodniji, prijemčiviji i potpuniji kosmološki pogled koji rasvijetljava dosta toga. Mnoge naučne misli su kroz vijekove prolazile razne poglede, mišljenja, ispite i proširivanja, dok u XIX vijeku nisu dobile pečat. Neke od njih su imale fenomenalan put razvoja, dok od XX vijeka nije došao opšti civilizacijski sunovrat. Ali, kraj nikad ne postoji, jer stalno kretanje materije to ne dozvoljava.

Kad se jedan sistem u nauci (ali i u bilo čemu drugom) izgradi na neispravnom i nepopravljenom temelju - greški u korijenu, svaki budući element baziran na njemu biva pogrešan. Što je više sili propaganda, kult i kojekakve napuvane novine za naduvavanje psihe (termin K. G. Junga), kako bi je opravdali i sačuvali autoritet nekoga pred masom koja ne razumije, to ona svakim danom pokazuje svoju bolest - u naučnom svijetu čija se kritika ne može suzbiti, jer je to iluzija, nasilan i neprirodan poredak. Bolest truje i izjeda polako čitav sistem, a onda objavi kraj kada su sve ćelije trule. Prije ili kasnije.

Nekada je mnogo trebalo vremena da se shvati i prihvati heliocentrični sistem, u razmaku od Aristarha (III v.p.n.e.) do Kopernika (XVI vijeka). Bila je to sasvim druga epoha u odnosu na današnju.



Da li početak?

„Ja želim da saznam kako je Bog stvorio ovaj svijet. Ne zanimaju me ove ili one pojave, u svetu ovog ili onog elementa. Želim da znam njegove zamisli, ostalo su detalji.” (Albert Ajnštajn)


Da li kraj?

„Vi zamišljate, da ja sa jednim mirnim zadovoljstvom mogu gledati na moje životno djelo, ali izbliza gledano, izgleda potpuno drugačije. U mom djelu ne postoji ni jedan jedini pojam, za koji sam uvjeren, da će u budućnosti ostati postojan, i ja se osjećam potpuno nesigurno i pitam se, da li sam uopšte na pravom putu…"
(pismo Alberta Ajnštajna svom prijatelju Solovinu 1949. godine, Drugi o teoriji relativnosti, iz "Die größte Mystifizierung in der Geschichte der Wissenschaft: Die Relativitätstheorie")


-Specijalno izdvojeni i dopunjeni prvi dio rada „Neki koraci budućnosti“, pisan avgusta 2011.



Napisao:
Vladimir Karadžić,
dip. bečel. istorije, student IV god. spec. stud. Istorije i istraživač prirode i društva.
Podgorica, septembra 2011. godine.


Literatura, časopisi, grafika, slike i drugi izvori:


-Vizija svemira, napisao Timoti Feri, snimio Džo Meknali, National Geographic, Srbija, jul 2009, 67-83.
-Daleki svetovi-u potrazi za novim Zemljama, Timoti Feris i ilustracija Šona Meknotona i drugih, National Geographic, Srbija, decembar 2009, 39-41.
-Svijet, dnevni list Pobjeda, petak, 8. jul 2011, 7.
-Osluškivanje univerzuma-uskoro izgradnja polja najfinijih satelita, Dan, dnevni list, Nauka, subota, 1. oktobar 2011.
-Moja teorija, Albert Ajnštajn, Sezam book, Beograd, 2005, 62 i 63.
-Nastanci, Nil de Gras Tajson i Donald Goldsmit, Laguna, Beograd, 2005, 29-72.
-Neutrino šokirao naučni svijet, poljuljana Ajnštajnova teorija relativiteta, Dan, dnevni list, Nauka, subota, 1. oktobar 2011.
-24sata.info: Einstein se “okreće u grobu”: Otkrivene čestice brže od svjetlosti, http://www.24sata.info/lifestyle/nauka/73405-Einstein-okrece-grobu-Otkrivene-cestice-brze-svjetlosti.html , 22. 09. 2011.
-Astronomija, Atlasi znanja, Mladinska knjiga, Ljubljana-Beograd, 1978.
-Vojna enciklopedija, Izdanje redakcije vojne enciklopedije, tom 10, Beograd, 1967, 359.
-Vojna enciklopedija, Izdanje redakcije vojne enciklopedije, tom 2, Beograd, 1959, 231.
-Vojna enciklopedija, Izdanje redakcije vojne enciklopedije, tom 4, Beograd, 1961, 768 i 769.
-WinStars, WinStars application Frencky company, by Franck Richard (program-elektronska observatorija), Version 1.030 R0, 06/06/2002.
-Čarobnjak, život i vreme Nikole Tesle-biografija jednog genija, M.Sajfer, Stylos, Beograd, 2006, 107, 108, 134.
-Ajnštajnova teorija relativnosti 100 godina laži, Seadin Jelovac, Znanje-Portal za razvoj svijesti: val-znanje.com, knjige i tekstovi, Mostar, 2006, 100-112.
-Etarska fizika i relativizam, Velimir Abramović, Akademija NOIA, Znanje-portal za razvoj svijesti: val-znanje.com, Znanost, http://www.valznanje.com/index.php?option=com_content&view=article&id=1329:eterska-fizika-i-
relativizam&catid=37:tekstovi&Itemid=172 , 29. 06. 2011.
-Nikola Tesla i etar – nova nauka i tehnologija, Velimir Abramović, Bašta Balkana blog,
http://www.bastabalkana.com/2011/09/nikola-tesla-i-etar-nova-nauka-i-tehnologija/, 5. 09. 2011.
-Brzina svetlosti i Maxwellova konstanta (Relativna relativnost), dip. inž. Goran Marjanović, Kroz
Prostor i Vreme, http://kpv.rs/?p=1079 , 19. avgust. 2011.
-O svetlosti i drugim pojavama visoke frekvencije, Nikola Tesla, Predavanja, tom prvi, Zavod za
udžbenike i nastavna sredstva, Beograd, 2006, 167-233.
-Nenadmašni genije, život Nikole Tesle, O'Nil, Metafizika, Beograd, 2006, 191, 192.
-Tesla, čarobnjak i genije, Aleksandar Milinković, SIA Z “Zlaja”, Beograd, 2006, 71 i 72.
-Simbol Sunca i filozofija elemenata stvaranja kroz istoriju, V. Karadžić, Znanje-Portal za razvoj
svijesti: val-znanje.com, knjige i tekstovi, i znanost, ljeto 2011.
-Univerzum i čovjek-makro i mikro svijet na djelu-Tesla, drugi dio Razvoja čovječanstva, V.
Karadžić, Znanje-Portal za razvoj svijesti: val-znanje.com, znanost, 27. 03. 2011, knjige i tekstovi, ljeto 2010.
-Strana međunarodna kritika gdje se mogu naći brojni linkovi:
1)http://wissenschaftliche-physik.com/blog/
2)http://wissenschaftliche-physik.com/2011/09/bundesministerium-loscht-kritik-auf-der-
%E2%80%9Ceinsteinjahr%E2%80%9D-webseite/
3)http://www.worldsci.org/php/index.php?tab0=Scientists&tab1=Countries
4)http://manipulatorzy.salon24.pl/126122,albertowi-einsteinowi-poswiecam-cz-2
5)http://www.ekkehard-friebe.de/Integer.htm
6)http://www.ekkehard-friebe.de/Dissler.htm
7)http://mimo-2.bloger.hr/
8)http://www.sendspace.com/file/nb7v8t
9)http://www.sendspace.com/file/50y1yx
10)http://www.jocelyne-lopez.de/blog/2007/12/gotthard-barth-der-gigantische-betrug-mit-einstein/
11)http://www.jocelyne-lopez.de/blog/2008/02/go-mueller-praesenz-im-internet-und-in-bibliotheken/
12)http://www.guspepper.net/electro/Segundo%20semestre/Seminarios/Funez.pdf
13)http://arxiv.org/PS_cache/arxiv/pdf/0808/0808.1117v1.pdf
14)http://www.ekkehard-friebe.de/Hundert-Autoren.pdf
15)http://www.4shared.com/dir/-E0w6uTo/sharing.html#dir=25907944
16)http://ekkehard-friebe.de/blog/professor-zifeng-li-china-zur-speziellen-relativitatstheorie/
17)http://wissenschaftliche-physik.com/projekt-go-mueller/
18)http://www.chronos.msu.ru/seminar/eprogram.html
19)http://www.nikolatesla.rs/ . . .